ما حرکت نمی کنیم! ما بیشتر علاقه به سکون داریم تا حرکت. علاقه به اینکه آب از آب تکان نخورد و همه چیز روبراه باشد. با صرف کمترین میزان انرژی، بیشترین نتیجه را به دست بیاوریم.

شاید بتوان اسم این وضعیت را تنبلی گذاشت و شاید از دیدی بتوان گفت که همه ما یک تنبل درون داریم که مثل یک انسان حراف مدام در ذهن ما می خواند: " حالا چه کاری است؟ بگذار شرائط همینطور باشد، چرا می خواهی اوضاع را تغییر دهی؟"

در بسیاری از مواقع هم تنبل درون کار خودش را می کند. درست در لحظه ای که می دانیم کار مهمی را باید انجام دهیم، باید از جا بلند شویم، حرکتی بکنیم، دستمان می رود سمت کنترل تلویزیون، روی کاناپه لم می دهیم و غرق برنامه تلویزیونی می شویم و به خودمان قول می دهیم که فردا کار را پیگیری خواهیم کرد. در این نقطه لازم نیست ماجرای فردا را توضیح بدهم چون حتما خودتان می توانید حدس بزنید که چه اتفاقی می افتد...

اما چه موقع هست که ما بالاخره حرکت میکنیم؟ چه موقع هست که دیگر دستمان به سمت کنترل تلویزیون نمی رود و جای گرم و نرم روی کاناپه تبدیل به یک صندلی میخ دار می شود؟

معمولا این اتفاق با به اوج رسیدن درد رخ می دهد. درد از حرکت نکردن. درد بلاتکلیفی، درد عذاب آور بودن شرائط اکنون. درد لمس امکان وجود شرائط مطلوب آینده و دور بودن از آن شرائط. درد دیدن حرکت کردن دیگران و ساکن ماندن خود.

دردهای زیادی می توانند باشند که ما را به حرکت می اندازند. به دردها باید نگاه کرد، دلائل آنها را شناخت و اقدام صحیح را انجام داد. دردهای اینچنینی مثل دردهای فیزیکی خبر از صحیح نبودن چیزی می دهند. مسکن همیشه راه حل موقتی نیست.

بنابر این وقتی در شرائط نامطلوب هستیم، این شانس را داریم که به دردها توجه کنیم و همین دردها باعث حرکت ما شوند. مسئله اول حرکت کردن است. مسئله اول درستی و مسیر حرکت نیست. تا حرکت نکنیم مسیر درست و غلط مشخص نمی شود.

وقتی دردها می آیند شانس انقلاب کردن و متحول شدن را خواهیم داشت.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: